Z innej beczki, a właściwie raczej z...worka...

Może zawiodę co niektóre z Was, bo obiecałam coś z innej beczki, no i będzie ale z zupełnie nie artystycznej...

A jak nadmieniłam - w tym przypadku bardziej pasuje worek niż beczka.

W spontanicznym odruchu bowiem kupiłam kota.

No nie tak dosłownie w worku, bo widziałam na zdjęciach , ale nie do końca wiadomo co z tej małej szelmy wyrośnie.

Dziś mija trzy tygodnie od czasu jak mój kochany łobuz Pompon zaginął.

Nie wiem...może jeszcze wróci, choć powoli tracę nadzieję.

W końcu to dorosły już kocur, może wiedziony instynktem zawędrował gdzieś daleko, ale będzie też potrafił wrócić. Mam tylko nadzieję, że sobie radzi, może trafił gdzieś do innych ludzi, był bardzo ufny...

Strasznie mi szkoda, bo Pompon to naprawdę wyjątkowy kot. Tak przywiązanego, nie odstępującego mnie na krok kota jeszcze nie miałam.

Pusta miseczka i wysprzątana kuweta napawają jednak strasznym smutkiem za każdym razem kiedy na nie patrzę. Dlatego kiedy całkiem przypadkiem zobaczyłam na fb ogłoszenie, że są małe kotki, które szukają domu, szybko zdecydowałam się na nowego lokatora.

Jak Pompon wróci będę miała dwa koty i już.

Z piątki słodziaków została do oddania najmniejsza kotka.

No to ja, wczoraj po krótkiej konsultacji z Asystentem - w samochód, z koleżanką dla towarzystwa dawaj!- pognałyśmy w słoneczne popołudnie 30 km po kociaczkę.

Na miejscu miła pani z równie miłą córką, po miłej rozmowie oddały nam małą kulkę za całe symboliczne 2 dychy.  I dały do myślenia....bo okazało się, że nowy dom dla  czarno białego braciszka kotki jest jeszcze niepewny ...Słowo daję, że tylko dlatego, że nie mogłam dodzwonić się do domu, nie zabrałam i tego drugiego. No chciałam upewnić się, czy mnie z domu nie wyrzucą jak przywiozę dwa zwierzątka...

Ale właściwie, to sama byłam skołowana i nie wiedziałam co robić, bo ten tel. do domu to nie wiem po co wykonałam, wiedziałam jaka byłaby odpowiedź.

BIERZ OBYDWA

Ostatecznie umówiłam się z paniami, że jeśli nikt jednak nie zdecyduje się na czarnego to przyjadę jeszcze raz i go wezmę. Może upadłam na głowę, może to słońce wiosenne namotało mi w głowie...nie wiem....

Jeden kot w tę czy w w tamtą ...co tam.

Z Pomponem byłyby trzy...

W każdym razie kicia, której rodzicielką jest kotka rasy Maine Coone (kociary wiedzą co to za cudo) a tatuś pozostaje niezidentyfikowany,

zadomowiła się już prawie na dobre a  mnie najwyraźniej obrała teraz za swoją mamę, bo drepcze za mną krok w krok, i drze pyszczek jak tylko jej znikam z pola widzenia.

Teraz śpi słodko na kolanach i mruczy cichutko.

Co mnie rozwaliło wczoraj doszczętnie, wyciskając łzy z oczu - kiedy wyjęłam ją z koszyka po wejściu do domu, zaczęła wyrywać się przestraszona jeszcze z rąk, więc postawiłam ją na stole.

A ona dwa razy zakręciła się niepewnie w kółko, powęszyła i...poszła ulokować się na kaloryferze , pod parapet tam gdzie przeważnie z upodobaniem polegiwał Pompon.

Nawet jak już urósł i nie za bardzo się tam mieścił- wyciągał się i wciskał uparcie zajmując pół kaloryfera.

Na dowód oczywiście mam  zdjęcia.

Pierwsze, najświeższe ...i  ostrzegam będę zapewne uparta w tym temacie, ale liczę na zrozumienie, bo jak wiem kociar wśród blogerek sporo jest.

Amen.

Kicia nie ma imienia jeszcze. Jest parę propozycji ale dyskusje jeszcze w toku, może coś mi podpowiecie w tym temacie?

Na razie padło: Truśka, Rysiek, Mizia.

Mama nazywa się Szapira

Poniżej Kicia na ulubionym miejscu Pompona

A tu mój cudny, wspaniały kocur :

Nowa lokatorka jest śliczna i już łobuzuje, a my ciągle czekamy jeszcze na Pompona...

Tak sobie leżę i myślę...