Kiedy ,,prawie" robi wielką różnicę...

Jestem, żyję,
 frania mnie nie uśmierciła na szczęście, co nie oznacza oczywiście, że następne pranie

 pozbawione będzie w 100 procentach ryzyka. 

Ale!- co tam, odrobina adrenalinki jeszcze nikomu nie zaszkodziła, ba! - na mnie zadziałała motywująco, bo jak się okazało, że nie padłam rażona prądem i przeżyłam - poczułam się trochę jak nowo narodzona tudzież ta co otrzymała nowe życie. W związku z czym zapragnęłam natychmiast zmian, działania, tworzenia, pracy, ruchu...słowem siły witalne we mnie wstąpiły z nieoczekiwaną i niespodziewaną mocą.

 W wyniku tego nagłego odrodzenia zabrałam się w niedzielę do działania.

Poprułam i pocięłam całkiem dobre lniane spodnie (własne) oraz bawełnianą białą poszewkę, również całkiem dobrą , ale kto by tam na to patrzył kiedy potrzebna była natychmiast biała materia.

Wymyśliłam sobie poduszki w stylu vintage, takie co to będą pasowały do nowego wystroju moich wnętrz (którego jeszcze nie ma :))).

Pierwsze próby transferu na tkaninę nie wyszły mi wcale, na następne nie było czasu więc ta technika odpada. No to może tak namalować jakiś motyw własnoręcznie...? W sumie pomysł niezły ale jak się chce na szybko i bez przygotowania choćby mglistego projektu to wiadomo jak się kończy. 

Nie wyszło. Rzuciłam. 

No to może aplikacje? Naszyte, będzie nawet lepsze, bo trwalsze.

No to naszyłam serduszka. Dodałam koronkę. I jeszcze falbankę, bo mi się podobają.

Trochę czasu mi te zmagania zajęły, bo mało szyję, wprawy brak, a do tego pruję i poprawiam nieskończoną ilość razy.
 Tak ogólnie to trudno by było nazwać mnie pedantką ale jeśli chodzi o szycie to jestem chora jak tylko gdzieś coś jest krzywo, coś niestarannie, gdzieś jakaś minimalna zmarszczka...To najprawdopodobniej pozostałość po szkole gdzie przy projektowaniu i szyciu zabawek wszystko musiało być idealnie równiutko i do perfekcji idealnie. 

Szkoda tylko, że nie została mi jeszcze jedna umiejętność z czasów mojego plastyka.

-Myślenie podczas pracy.

Bo zamiast poduszki w stylu vinage wyszło coś pomiędzy becikiem dla noworodka a podusią dla nastolatki przeżywającej fascynację stylem retro. 

Wystarczyłoby pozbawić moje dzieło falbanki albo koronki, żeby trochę zminimalizować ten przerost formy nad treścią.  Ale szczerze mówiąc na takie zabiegi jak poprawki nie starcza mi ani cierpliwości ani chęci. Krótko mówiąc nie chce mi się.
Jak zaczynam coś poprawiać zwykle nie doczeka się ta rzecz finału (odłożona na wieczne nigdy), albo kończy w koszu na śmieci.
 Dlatego poduszka zostanie taka jak już jest, najwyżej wyląduje w sypialni.

Jak na razie bardzo szybko przysposobił ją sobie Pompon, co musi być chyba komplementem dla poduszki, gdyż mój kot (jeśli nie na kolanach u ludzia) układa się do snu w bardzo dziwnych miejscach, na krześle czy łóżku bardzo rzadko.

Oto poducha nawet nie ,,prawie vintage,,

I teraz tak przyszło mi na myśl pytanie.
Jak te moje  rozbielone wnętrza spowite w jasne tkaniny, zarzucone białymi poduchami będą się miały do rzeczywistości- czyli jak wygląda racja ich bytu w zestawieniu np. z obecnością kota i psa w domu?
Tony proszku do prania i PORZĄDNA PRALKA :) czy zwierzęta za drzwi...?

Nie wiem. Na razie tym się nie martwię za bardzo,
 w planach następne poduchy, tym razem bardziej przemyślane.

A tymczasem powiedziałam sobie, ze może lepiej zajmę się malowaniem, bo to chyba wychodzi mi najlepiej...

Kolejna ,,Woalka,, i Anioł

Dziękuję bardzo za komentarze, za to że zaglądacie, za rady i pytania.
Wszystko czytam, marnie jak zwykle u mnie z czasem, więc nie jestem w stanie zawsze odpowiedzieć na wszystkie komentarze.
Na pytania odpowiadam przeważnie nie pod postem tylko na maila. Tak wydaje mi się łatwiej i dla Was i dla mnie. Ale szczerze mówiąc mam z tym dylemat, bo nie wiem jak lepiej.
W każdym razie bardzo, bardzo dziękuję za to że mnie odwiedzacie.

Miłego dnia .