Diabelski młyn

UWAGA!!!
DAWNO MNIE NIE BYŁO WIEC BĘDZIE DŁUGO...


Kocioł, młyn, sajgon...czyli milion spraw- koniecznych, oczywiście zwłoki nie cierpiących,  bieżących, zaległych, nieprzewidzianych, nagłych ...do tego biegiem, z językiem na brodzie i jeszcze wszystko to dodatkowo uatrakcyjnione bardzo spektakularnym, widowiskowym atakiem zimy.

Tak było:

Na taką wysokość- czyli do połowy furtki zasypany był chodnik prowadzący do domu, podjazd oraz cała droga prowadząca do szosy głównej.
Czyli normalka- bo przecież już nie raz przerabiany temat tej zimy :
- brak drogi,
 -brak samochodu bo akumulator padł
- brak możliwości naładowania akumulatora bo samochód zostawiony jakieś 200m od domu..
Co na tamtą chwilę właściwie i tak nie miało znaczenia, bo przecież, jak wspomniałam- drogi i tak  nie było...
A tu przecież trzeba jechać:
 załatwić, przywieść, wywieść, wysłać, kupić...
I co teraz???
Wszystko się wali, sprawy sypią się po kolei, problemów przybywa...
Do tego wszystkiego próba zabójstwa.
Tak- domownicy chcieli mnie zabić testując wytrzymałość moich nerwów napiętych do granic możliwości.
Nie wiem czy z nudów, w ramach eksperymentu, czy z jakichś innych nie daj Boże niecnych pobudek...
W każdym razie miarka się przebrała w skutek czego w jednej chwili znalazłam rozwiązanie dla wszystkich problemów.
Ubrałam się i wyszłam w noc oraz zawieruchę.
Może zamarznę sobie gdzieś w zaspie i będzie po problemach....?
Głupia, bo głupia ale własnie taka myśl przez chwilę  zaświtała mi w głowie.
Tylko przez chwilę bo za przeproszeniem cholerny ziąb szybko przywrócił mi myślenie na właściwe tory.
Niby w emocjach i nerwach ...ale jednak nie do końca, bo wychodząc przytomnie całkiem pomyślałam o zabraniu telefonu. No to dzwonię do koleżanki.
Mieszka 4 km ode mnie.
Koleżanka własnie wraca z pracy.
Pieszo! ..no bo jak, jak nie ma drogi...w każdym razie jechać się nie da...
A więc pieszo, jest około 20.30 (kończy pracę o 19), jest już niedaleko, to się spotkamy...
A wiecie ile miała do pokonania z miasta do miejsca gdzie się ,,zeszłyśmy"?
5km.
Słowo, nie oszukuję!
No to jeszcze tylko ok. 4000 m do jej domu. Nie zostawię przecież kobity samej w takiej sytuacji, dlatego dalej  idziemy razem.
Pod wiatr, w śnieżycy, miejscami zaspy po kolana.
W domku u niej rozgrzewając się gorącą herbatką oraz nalewką z pigwy obrobiłyśmy tyłki rodzinie bliższej i dalszej, koleżankom, kolegom, sąsiadkom i sąsiadom.
 Oberwało się też księżom oraz wiadomo- politykom.
Od razu lepiej się człowiekowi zrobiło....
I tak ładnych prę godzin- popijając rozgrzewające płyny i gapiąc się przez cały ten czas na znaczek Polsatu na ekranie telewizora, bo przez tą śnieżycę chyba coś się zawiesiło i nie można było złapać żadnego programu- poprawiałyśmy swoje samopoczucie.
Ok. pierwszej w nocy pigwówka się skończyła, za oknami ucichł wiatr, telewizor nagle odzyskał sprawność i ryknął reklamą pasty Sensodyne  przyprawiając nas o palpitacje serca i brutalnie wyrywając z błogiego nastroju.
-
-Jezu! Już po pierwszej?!!! Musze wracać do domu!
-Coś ty głupia? W nocy pijana chcesz łazić po zaspach? Przenocujesz u mnie!

Ale ja nie... Jaka pijana?...
nagle zachciało mi się powrotu do tych co to jeszcze parę godzin temu chcieli mnie uśmiercić.
Człowiek w nerwach nie myśli ale po alkoholu nie myśli jeszcze bardziej, zwłaszcza że nie zaprawiony w ,,boju,, bo pije mało i rzadko. Co innego gdyby tak regularnie...
W każdym razie kompletnie ignorując dobre rady koleżanki oraz nie bacząc na zagrożenia związane z maszerowaniem w środku nocy, w mróz i śnieżycę w stanie lekkiego (ale jednak w ,,stanie") upojenia alkoholowego uparłam się wracać do domu.
Swoją drogą ciekawe dlaczego moja koleżanka zachowała zdolność myślenia , choć jest o połowę lżejsza i o połowę mniejsza ode mnie...?

Mi chciało się spać i do własnego łóżka, a ona najwyraźniej  odzyskała siły bo stwierdziła, że musi pooddychać powietrzem więc mnie odprowadzi.
 Pomyślałam -....ZOMBI...jak nic!
Przecież ona parę godzin temu pokonała prawie 10 km przedzierając się przez zaspy!
Co to alkohol robi z człowieka....
No ale dobra, jak spacer to spacer...Pomyślałam tylko z nadzieją, że w najgorszym razie to dojdziemy tym razem do mojego domu i może się jednak zmęczy i wtedy ona przenocuje u mnie.
Ale gdzieś tak w połowie drogi dotleniwszy się widać wystarczająco postanowiła jednak zawrócić.
Pożegnałyśmy się robiąc trzy razy ,,niedźwiedzia" na środku skrzyżowania.
-Tylko puść sygnał jak dojdziesz do domu, żebym wiedziała, że nie zasnęłaś w zaspie...
-Ty też zadzwoń...
Zdolność myślenia najwyraźniej wracała.
***
Następnego dnia (nie wyspałam się niestety za bardzo) nie powiem żebym była zaskoczona tym, że sprawy nie pozałatwiały się w cudowny sposób same. Nie, ale lekkie rozczarowanie dawało się odczuć.
Nie było rady- trzeba stawić czoło...
Zwłaszcza, że czoło (z całymi przyległościami ) bolało w sposób dotkliwy...
Marząc o nagrodzie- czyli o perspektywie złożenia zbolałego ciała w miękkiej i ciepłej pościeli zabrałam się za ,,odhaczanie" kolejnych punktów.
W ekspresowym tempie, po kolei- to co najważniejsze najpierw, to co mniej ważne - w drugiej kolejności, a to co może poczekać choć nie powinno- na końcu.
Czego nie zdążę- nie zrobię.
I już.
Pokonałam więc najważniejsze :
-podróż do szpitala w odwiedziny POCIĄGIEM
(lata całe nie podróżowałam pociągiem! a teraz to nie takie proste, o  nie!.... rozkład jazdy w internecie nie zgadza się z tym co na stacji, ten na stacji nie zgadza się z tym co pani mówi w kasie; pociągi jakieś inne, i kolej podzielona tak, że na taki bilet to do tego pociągu nie, tylko do tamtego...w kasie pani mówi, ze pociąg z miejscówkami ale to tylko jedna stacja to miejscówki nie będzie wypisywać, a pani konduktor w pociągu mówi, że mam zły bilet bo miejscówki nie mam...o matko!...o co tu chodzi???)
w następnej kolejności
-pokonałam też zaspy i problem z akumulatorem
-dokończyłam pisanki, pozbierałam po domu moich rąk dzieła, żeby było co na stół położyć na kiermaszu
-spakowałam co trzeba i ,,odbyłam"  kiermasz, gdzie uśmiechając się promiennie mimo pulsującego w skroniach bólu zarobiłam całe 173 zł
-dokonałam podstawowych zakupów spożywczych na najbliższe dni


Jeszcze w ostatniej chwili udało mi się uwiecznić na zdjęciach trochę mojej produkcji:

A to mała relacja z kiermaszu:

***

A TERAZ OD KILKU GODZIN ODPOCZYWAM I SIEDZĘ SOBIE W ŁÓŻKU
Za chwilkę z największą przyjemnością, w towarzystwie dużej lampki wina, pijąc za zdrowie mojego Osobistego Asystenta, który mam nadzieję wkrótce opuści szpital i wróci do domu, oddam się buszowaniu po Waszych blogach.

Tradycyjnie dziękuję za odwiedziny mojego bloga i  za komentarze. Przepraszam, że nie na wszystkie odpowiadam, ale zapewniam- każdy z nich jest dla mnie potwierdzeniem, że warto pracować, tworzyć, pisać..
Witam nowe twarze, które dołączyły do grona obserwatorów.
Wszystkich serdecznie pozdrawiam.
Dzięki Wam to miejsce żyje, a moja praca i czas poświęcony na prowadzenie bloga mają sens.